Nie jesteś kroplą w oceanie; jesteś oceanem w kropli.
— Rumi

Ziemia umierała.
Wysychała, a jej skóra była spękana i sucha jak zapomniana pustynia. Zielony szal, którym kiedyś się otulała, dawno już wyblakł i obumarł. Miejsce, które niegdyś tętniło życiem, zamieszkiwało teraz jedynie upiorne wspomnienie własnej przeszłości. Miejsce, które rozbrzmiewało ptasim śpiewem i śmiechem kwiatów, wypełniała teraz najgłośniejsza cisza.
Dom, który przyjął pod swoje strzechy tak wielu, teraz był pełen pustki.

Noce stawały się coraz ciemniejsze. Odkąd zniknęła Radość, gwiazdy powoli gasły. Powietrze ostygło, gdy odszedł Spokój. Nadzieja została najdłużej, niczym ostatnia poświata na horyzoncie — lecz nawet ona w końcu odeszła.
Kiedy nie pozostało już Miłości, by nią oddychać, Ziemia wydała z siebie ostatnie tchnienie.

Z jej ostatniego oddechu na niebie zebrała się maleńka chmurka.
Chmurka stworzona z Miłości.

Dryfowała nad jałowym gruntem i czuła, jak ściska się jej maleńkie serce. Pamiętała wszystko.
Pamiętała każde drzewo i każdy drżący listek. Lasy, które szeptały sekrety. Łąki rozciągające się pod słońcem. Góry mruczące pradawną siłą. Pola połyskujące złotem w letnim świetle.

Pamiętała odciski łap w mokrej ziemi, machnięcie ogona, kretowisko, pajęczynę łapiącą świt niczym delikatna sieć utkana z gwiazd.
Pamiętała dźwięk warknięcia, śmiechu, ptasiego śpiewu i brzęczenia pszczół.
Pamiętała grzmot burzy i miękką balladę spadającego deszczu.

Pamięć pęczniała, aż zamieniła się w niewyobrażalną tęsknotę.
A z tej tęsknoty narodziła się jedna łza Miłości — jedna maleńka kropla deszczu.

Gdy kropla dotknęła suchej skóry Ziemi, coś się zmieniło.
Jej sztywne kości zaskrzypiały, gdy delikatnie się poruszyła.

Ziemia przypomniała sobie nagle uczucie korzeni splatających się w niej jak pradawna tkanina — i z tego wspomnienia wyłoniła ku światłu pojedynczą, maleńką łodyżkę.
Żywioły zaczęły szukać się nawzajem szeptając: „Pamiętam… pamiętam.”

Ziemia budziła się do życia — przebudzona przez Miłość.
A tam, gdzie powraca Miłość, Radość, Spokój i Nadzieja zawsze odnajdują drogę do domu.

W każdym z nas mieści się cały świat.
Wystarczy tylko sobie przypomnieć.